پنجم مهر 962 – 27سپتامبر: درگذشت وحشی بافقی

کمال‌الدین وحشی بافقی

بر اساس برخی اسناد تاریخی، روز پنجم مهر سال 962 هجری شمسی، وحشی بافقی درگذشت.
 کمال‌الدین وحشی بافقی از شاعران پرشور و نغزگفتار ایران در ابتدای دوران صفویه بود.
از وحشی بافقی مثنوی فرهاد وشیرین و دو مثنوی دیگر به نامهای ”ناظر و منظور“ و ”خلد برین“ و هم‌چنین دیوان قصاید و غزلیات و قطعات دیگر باقی مانده است.
وحشی بافقی در قصبه بافق در 24فرسنگی یزد متولد شد، سپس از آن‌جا به یزد رفت و بیشتر عمر خود را در آن‌جا گذراند.
 از اشعار معروف وحشی بافقی این مناجات است:

الهی سینه‌یی ده آتش‌افروز
در آن سینه، دلی وآن دل همه سوز
هر آن دل را که سوزی نیست دل نیست
دل افسرده غیر از آب و گل نیست
سخن کز سوز دل تابی ندارد
چکد گر آب از او، آبی ندارد
اگر صد آب حیوان خورده باشی
چو عشقی با تو نبود مرده باشی
خوشا عشقی خوش‌آغاز و خوش‌انجام
همه ناکامی اما اصل هر کام
اگر چه آتش است و آتش‌افروز
مبادا کم که خوش ‌سوزی است این سوز